آمــــد بهــــار خـــرم آمـــد نگـــار مـــــــــــا

چون صد هـــزار تنگ شکــر در کنـــار مــا

آمـــد مهی که مجلس جـــــان رو منــــورست

تــــا بشکنــــد ز باده گلگـــون خمــــار مـــــا

شــاد آمـــدی بیـــا و ملوکـــانـــــه آمــــــــدی

ای سرو گلستـــان جمــن و لالـــه زار مـــــا

پاینــــده باش ای مه و پاینـــده عمــــــر بــاش

در بیشه جهـــــان ز بـــرای شکار مــــــــــا

دریــــا بــه جوش از تو که بی مثل گوهــری

کهســـار در خــروش کــه ای یـار غار مـــا

در روز بــزم ســاقــی دریا عطــای مـــــــــا

در روز رزم شیـــر نــــر و ذوالفقــار مـــــا

چونی در این غریبی و چونی در این سفـــــر

بــــر خیز تا رویم به سـوی دیـــار مـــــــــــا

ما را به مشک و خــم و سبو ها قـرار نیست

مـــــا را کشان کنیـــد سوی جـویبار مــــــــا

ســوی پری رخـــی که برآن چشم ها نشست

آرام عقـــل مست و دل بی قـــــــرار مــــــا

شـــد مـــاه در گدازش سوداش همچــــو مـا

شــــد آفتـــــــاب از رخ او یـــاد گار مـــــــا

ای رونــق صبـــاح و صبـــوح ظریف مــــا

وی دولت پیـــاپی بیش از شمـــــار مـــــــــا

هـــر چنـــد سخت مستـــی سستی مکن بگیر

کارزد به هــــر چه گـــویی خمرو خمار ما

جـــامی چو آفتاب پــرآتش بگیــــــــــر رود

درکش به روی چـــون قمـــر شهـریار مـــا

این نیم کـــاره مانــد و دل من زکــار شـــــد

کـــار او کنــــد کـــه هست خــداوندگار مــا

برگشت به فهرست