« دلاویزترین »

به شما ارزانی

گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود

عشق در جان هوا ریخته بود

نفسم با نفس یاس در آمیخته بود

می گشودم پر و می رفتم و می گفتم:« های

بسرای ای دل شیدا بسرای

این دلاویزترین روز جهان را بنگر

تو دلاویزترین شعر جهان را بسرای

تو هم ای مرغک تنها بسرای

تا گشایی به نسیم پهجره ای،سخنی را بسرای

بسرای

من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم

غنچه های شب باز

یک گل سرخ درشت از دل دریا برخاست

در لحظه شیرین شکفتن

خورشید

چه فروغی به جهان می بخشد

...!چه شکوهی

همه عالم به تماشا برخاست

من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم

بال در بال گذر می کردند

سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواند ند

...رو نهادند به دروازه نور

- هدیه ای می آورد -

برگهایش کم کم باز شدند!

برگها باز شدند!

-!....یافتم ! یافتم! آن نکته که می خواستمش

آراستمش

:خوشتر از تافته یاس و سحر بافته ام

دوستت دارم را

من دلاویزترین شعر جهان یافته ام

این گل سرخ من است

که بری خانه دشمن

که فشانی بر دوست

راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست

روح خواهد بخشید

تو هم ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو

نه به یک بار و ده بار، که صد بار بگو

!دوستم داری ؟ را از من بسیار بپرس

!دوستت دارم را با من بسیار بگو